ΠΕΤΡΙΝΟ ΡΟΛΟΙ. ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

 . ΠΕΤΡΙΝΟ ΡΟΛΟΙ. ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ

Και ποιος δε γνωρίζει το πέτρινο ρολόι στο Μουράγιο, που από το 1880 όπως λέει η μαρμάρινη επιγραφή, κτίστηκε με τη συνδρομή της οικογένειας των Πετρίδηδων, και στέκει αγέρωχο μέχρι σήμερα καλωσορίζοντας τον κάθε επισκέπτη της Σύμης που μπαίνει στο λιμάνι της;

Είναι ένα από τα σημεία αναφοράς του νησιού, που δίνει τη δική του οπτική διάσταση στο χώρο, και ταυτόχρονα μαρτυρά χρόνια ακμής και ευημερίας.

Ο ήχος από την καμπάνα του για το χτύπημα των ωρών, ήταν για όσους βασίζονταν τότε στις δικές του ενέργειες, μια υπενθύμιση για τις δουλειές που έπρεπε να κάνουν.

Για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου αλλά και του Γυμνασίου, ήταν το πόσο έπρεπε να τρέξουν, για να προλάβουν το κουδούνι μη μείνουν απ’ έξω.

Στα χρόνια της νιότης και της εφηβείας μας, ειδικά για μας της περιοχής του Γιαλού, ήταν σημείο συνάντησης για την παρέα μας.

Γύρω από τη βάση του, καπνίσαμε κρυφά τα πρώτα μας τσιγάρα, σιγοτραγουδήσαμε τα βράδια τραγούδια της εποχής, και κράτησε μυστικά τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα, τις ανησυχίες μας, τις ατέρμονες συζητήσεις για τα υπαρξιακά μας ακόμα και μέχρι τις πρωινές ώρες.

Πριν ακόμα υπάρχουν πλακοστρώσεις, στα ξύλινα παγκάκια γύρω από αυτό, ατελείωτες ώρες γόνιμων αντιπαραθέσεων για κάθε θέμα που ανέκυπτε, περιμένοντας το μοναδικό πλοίο της γραμμής από Πειραιά κάθε εβδομάδα, για να δούμε, να γνωρίσουμε, να αφουγκραστούμε ότι καινούργιο, ότι νέο μπορούσε να φέρει το καράβι, να πάρουμε ιδέες και να αρχίσει η ζύμωση στην παρέα.

Γιατί ο χρόνος την εποχή εκείνη, δεν είχε τη σημερινή διάσταση. Τότε, ήταν αναγκαίο να βρεις τρόπους να σπάσεις τη ρουτίνα, να αποκτήσεις καινούργια ενδιαφέροντα, τα οποία εσύ ο ίδιος έπρεπε να τα φανταστείς, να τα δημιουργήσεις.

Έτσι, οι ατελείωτες συζητήσεις, και οι βόλτες από το «Καρφί στο Πέταλο», όπως λέγαμε χαρακτηριστικά, τη διαδρομή από το Ρολόι στο Πέταλο (Πιτίνι), ήταν η συνηθισμένη καθημερινή πρακτική για την παρέα μου.

Χρόνια λοιπόν γύρω από το πέτρινο ρολόι, γνωρίζαμε και την παραμικρή πέτρα στη βάση του κυρίως, αλλά και το υπέρθυρο πάνω από την πόρτα της εισόδου.

Εκεί, ένας ογκόλιθος από σκούρο ψαμμίτη, παρίστανε ανάγλυφα κάποια σχέδια που ένας τεχνίτης είχε λαξεύσει πάνω του.

Δυστυχώς όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος – λόγω της μαλακιάς υφής της συγκεκριμένης πέτρας – τα εξάλειψε με τη δύναμη του αλατιού της θάλασσας και των βροχών, και σήμερα πλέον δεν υφίστανται.

Όταν το διαπίστωσα, λυπήθηκα για την απώλεια αυτή, και θέλοντας να ευχαριστήσω το πέτρινο ρολόι για τη φιλοξενία του τότε στα χρόνια της νιότης, αποφάσισα να ξαναδημιουργήσω το υπέρθυρο ανάγλυφο με τα σχέδια που θυμόμουν, ώστε να το αποκαταστήσω στην αρχική του μορφή.

Οι προθέσεις πάντα είναι ωραίες, αλλά όταν ξεκινάς να υλοποιήσεις τα σχέδια που έχεις στο μυαλό σου, τότε αρχίζουν τα δύσκολα.

Θυμόμουν δύο κυπαρίσσια που έγερναν προς το κεντρικό μέρος, μια εκκλησία που ήταν στο κέντρο, και ίσως από τότε κάποια ανάγλυφα να είχαν αρχίσει να γίνονται δυσδιάκριτα.

Συμπλήρωσα στα αρχικά σχέδια με δύο από τις ξακουστές Συμιακές πέρδικες, που από τα αρχαία χρόνια μνημονεύονται για τη μαχητικότητά τους, και δύο τσαμπιά σταφύλια, για να θυμόμαστε την παλιά ασχολία των Συμιακών με το κρασί, που αποτυπώνεται μέχρι σήμερα, στα πολλά Βυζαντινά πέτρινα πατητήρια κρασιού που απέμειναν στο νησί.

Λίγα λόγια, για τη τεχνική που χρησιμοποίησα για να φτιάξω την ανάγλυφη παράσταση.

Πρώτα δημιούργησα στο χαρτί τα σχέδια που αποφάσισα να κάνω, και μετά, ένα – ένα τα σχέδια τα έφτιαξα με πηλό, και αφού τα τοποθέτησα όλα μαζί στην επιθυμητή σύνθεση, έκανα τελάρο και χύτευσα μέσα υγρό λάστιχο, για να αποκτήσω το καλούπι που μου ήταν απαραίτητο. Κατόπιν το υλικό που χρησιμοποίησα για να ολοκληρώσω το έργο μου, ήταν ενισχυμένο τσιμέντο με άμμο και πλέγμα γαλβανιζέ στη μέση για οπλισμό, και τέλος μια επίστρωση από βερνίκι πέτρας για να γίνει αδιάβροχη η επιφάνεια.

Δεν ήταν λογικό στη βιτρίνα της Σύμης, ένα από τα πιο προβεβλημένα αρχιτεκτονικά της στολίδια, να παρουσιάζει αυτή την εικόνα.

Δημιουργώντας λοιπόν αυτό το ανάγλυφο υπέρθυρο, αισθάνθηκα ότι με τη κίνησή μου αυτή, αποκατέστησα κάπως στην αρχική του μορφή το ρολόι των εφηβικών μας χρόνων, που μας συντρόφευε τις ατελείωτες ώρες ξεγνοιασιάς, αθωότητας, προβληματισμού, νεανικών σκιρτημάτων και υπαρξιακών αναζητήσεων, και πάντα ήταν εκεί, να μας περιμένει να μαζευτεί η παρέα, και να μοιραστεί μαζί μας όλες τις προσδοκίες, τα μελλοντικά μας σχέδια και τις ανησυχίες μας.

Ήταν ο ένας παραπάνω σιωπηρός φίλος από την παρέα.

Δυο φωτογραφίες. Η πρώτη όπως ήταν παλιά, και η δεύτερη μετά την αποκατάσταση.

Πατήστε πάνω για μεγαλύτερο μέγεθος.

η