ΣΥΜΑΙΩΝ ΓΗ

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΤΟΥ  ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ  ΜΙΧΑΗΛ ΡΟΥΚΟΥΝΙΩΤΗ (ΜΙΧΑΗΛΗ) 

Κρητικός Σαράντης

Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα μας Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΥΜΗΣ μόνο η μια εκδοχή του θρύλου. Εμείς εδώ θα αναφέρουμε άλλη μια παραλλαγή του.

Πρώτη εκδοχή

Ήταν ένας άρχοντας παλιά στη Σύμη, που είχε ένα μικρό αγόρι, και κάποια μέρα αποφάσισε μαζί με τη σύζυγό του, μια υπηρέτρια και μια μικρή φρουρά, να πάνε μια βόλτα στην περιοχή του Μιχαήλ Ρουκουνιώτη - που τότε βέβαια δεν πρέπει να υπήρχε - να βρεθούν στην εξοχή, και να ξεφύγουν από τη καθημερινότητα.

  Κάποια στιγμή, η υπηρέτρια με το μικρό αγόρι ξεμάκρυναν από τους άλλους παίζοντας κυνηγητό, και μετά άρχισε ο ένας να ρίχνει πέτρες στον άλλο, σαν παιχνίδι.

 Όμως, μια πέτρα που έριξε η υπηρέτρια, πέτυχε το παιδί στο κεφάλι, και έπεσε κάτω νεκρό.

  Η υπηρέτρια τάχασε. Τι θα έλεγε τώρα στον άρχοντα και στη σύζυγό του.

  Σε κατάσταση πανικού, μετέφερε το άψυχο σώμα του παιδιού στο μέρος που βρίσκεται τώρα το κυπαρίσσι του Μιχαήλη, και άρχισε να σκάβει με ότι πρόχειρο είχε για να το θάψει.

  Ταυτόχρονα σκεπτόταν, τι θα έλεγε στους γονείς του.

  Αφού τελικά το έθαψε, έσκαψε πλάι που υπήρχε ένα μικρό κυπαρίσσι, το έβγαλε και το φύτευσε πάνω από εκεί που έθαψε το σώμα του μικρού παιδιού, για να μην υποψιαστεί κανένας τίποτε.

  Μετά τρέχοντας, πήγε στον άρχοντα και στη γυναίκα του, για να τους αναγγείλει, ότι ήρθαν κάποιοι πειρατές, την απείλησαν να την σκοτώσουν και της πήραν το παιδί και έφυγαν.

  Αμέσως τότε ο άρχοντας φώναξε τη φρουρά, και τους είπε να τρέξουν γρήγορα να προλάβουν τους κακοποιούς που πήραν το παιδί να το φέρουν πίσω.

  Οι άνδρες της φρουράς, ψάχνανε όλη μέρα μέχρι που σκοτείνιασε, αλλά δε βρήκαν ίχνος του παιδιού.

  Απογοητευμένοι, γύρισαν πίσω, και την άλλη μέρα ξαναβγήκε η φρουρά, αλλά όσους και να ρώτησαν, δεν είχαν δει το παιδί.

  Πέρασαν τα χρόνια, και μάταια οι γονείς περίμεναν κάποιο νέο για το παιδί τους.

  Μια μέρα, γινόταν πανηγύρι στην περιοχή της Καθολικής, και είχε πάει ένας βιολιστής να παίξει.

  Όταν τελείωσε, πέρασε από την περιοχή του Μιχαήλη, και σταμάτησε στο κυπαρίσσι που ήταν θαμμένο το παιδί.

  Του άρεσε επειδή είχε ωραία κλωνάρια, διάλεξε ένα, και το έκοψε για να το κάνει δοξάρι.

  Κάθισε κάτω από το δέντρο, και μ’ ένα σουγιά άρχισε να το διαμορφώνει. Όταν τελείωσε, μετέφερε τις τρίχες αλόγου του παλιού του δοξαριού, και δοκίμασε να παίξει.

  Μόλις έκανε μια δοξαριά, ένα αγκομαχητό ακούστηκε από το έδαφος.

  Πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος, μη μπορώντας να καταλάβει τι ήταν αυτό που άκουσε.

  Ξανάπαιξε το βιολί, κι αμέσως πάλι ακούστηκαν αγκομαχητά κάτω από το κυπαρίσσι.

  Έτρεξε στον άρχοντα, και του ανέφερε το γεγονός, και ο άρχοντας με τη σύζυγό του, πήγαν στο κυπαρίσσι μαζί με το βιολιστή, και μόλις εκείνος άρχισε να παίζει, ακούστηκαν οι υπόγειες αυτές φωνές.

  Κάτι θύμιζε στον άρχοντα και στη σύζυγό του αυτή η φωνή, και αποφάσισαν να σκάψουν.

  Βρήκαν το παιδί τους, αναγνωρίζοντάς το από τα ρούχα που φόραγε όταν το έχασαν.

Αυτό τελικά το κυπαρίσσι, που ήταν θαμμένο το μικρό αγόρι, και έκοψε ο βιολιστής για να κάνει το δοξάρι,  είναι το κυπαρίσσι του Μιχαήλη.

 

Το μοναστήρι του Αρχάγγελου Μιχαήλ Ρουκουνιώτη (Μιχαήλη)

Δεύτερη εκδοχή

  Ήταν ο γνωστός άρχοντας που αναφέραμε πιο πάνω με τη σύζυγό του, και είχαν ένα πολύ ωραίο παλικάρι,  που όταν έγινε πάνω από 20 χρονών, άρχισαν οι δικοί του να ψάχνουν να βρουν μια αντάξια κοπέλα για να γίνει σύντροφός του.

  Όμως εκείνος, συνάντησε μια μέρα μια κοπέλα που πήγαινε να βρει τον πατέρα της που ήταν μουσικός – έπαιζε βιολί – και μόλις την είδε, θαμπώθηκε από την ομορφιά της.   Δεν ήθελε να ακούσει πια για καμιά άλλη.

Αλλά και εκείνη έδειχνε θετική στο ενδιαφέρον του νέου, κι έτσι αναπτύχθηκε μια αγνή σχέση μεταξύ τους.

  Ο πατέρας του, όσες και να του παρουσίαζε έβρισκε δικαιολογίες για τη κάθε μια της.

  Παράλληλα όμως, υπήρχε και μια κακιά γυναίκα που ασχολιόταν  με τη μαγεία, και είχε μια κόρη, που ήθελε πολύ  να παντρευτεί το γιο του άρχοντα.

  Έκανε λοιπόν το παν για να τα καταφέρει, αλλά η αγάπη του για τη φτωχή κόρη του μουσικού ήταν τόσο δυνατή, που τα μάγια που έκανε η μάγισσα, δεν μπορούσαν να πιάσουν.

  Τότε αποφάσισε, αφού δεν μπορεί να γίνει τίποτα με την κόρη της, να μη γίνει με καμιά.

 Έτσι  δωροδόκησε  την  υπηρέτρια,  και του έβαλε κάτι στο πρωινό του, λέγοντάς της ψέματα ότι του δίνει κάτι που θα τον κάνει δυνατό και  άτρωτο στους εχθρούς του, αλλά  να του το δώσει όταν είναι μόνος. Στην ουσία όμως, ήταν ένα δυνατό δηλητήριο.

  Αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει, και έντρομη η υπηρέτρια, ειδοποίησε τη μάγισσα, που τη συμβούλευσε να πει ότι ήρθαν κάποιοι και τον απήγαγαν μπρος τα μάτια της, και δεν μπορούσε να φωνάξει γιατί την απειλούσαν με τα όπλα τους, αφού προηγουμένως η μάγισσα, μαζί με την υπηρέτρια - που τώρα την εκβίαζε γιατί και εκείνη ήταν συνένοχος - έπιασαν  γρήγορα - γρήγορα το άψυχο σώμα του νέου, και το έθαψαν στο σημείο που είναι το κυπαρίσσι. 

Μάλιστα πήραν ένα μικρό κυπαρίσσι από κοντά και το φύτεψαν πάνω εκεί που έθαψαν το παλικάρι για να μην υποψιαστεί κανένας για το φρέσκο χώμα.

Αφού έμαθε τα νέα για το γιο του από την υπηρέτρια, βγήκε  ο άρχοντας μαζί με τη σύζυγό του και τη φρουρά, και ψάχνανε να τον βρουν  αλλά τίποτα.

  Πέρασε καιρός, και η κόρη του μουσικού ήταν απαρηγόρητη για την εξαφάνιση του αγαπημένου της.

  Είχε αδυνατίσει πολύ, δεν έτρωγε, και σπάνια έβγαινε έξω.

  Μαζί με αυτήν όμως, στεναχωριόταν και ο πατέρας της που την έβλεπε να λιώνει και να μην μπορεί να της κάνει τίποτα.

  Μια μέρα που είχε πανηγύρι στην περιοχή του μοναστηριού της Καθολικής, ο μουσικός κατάφερε να πάρει με το ζόρι τη κόρη του και να πάνε για να παίξει βιολί.

  Όταν τελείωσε το γλέντι, γυρνούσαν και οι δυο τους,  και πέρασαν από το σημείο που ήταν θαμμένο το παλικάρι.

  Ο μουσικός  τότε, πρόσεξε  πως τα κλωνάρια σ΄ εκείνο το κυπαρίσσι, ήταν ιδανικά για να κάνει ένα καινούργιο δοξάρι.

  Έκοψε λοιπόν ένα κλωνάρι, το καθάρισε και πέταξε το παλιό και έβαλε το καινούργιο.

  Έπιασε να το δοκιμάσει, και τότε ακούστηκαν  αναστεναγμοί από τη γη.

  Στην αρχή, δεν μπορούσε να καταλάβει από που προέρχονταν. Όταν όμως έπαιξε πάλι και ακούστηκαν ξανά, φώναξε και την κόρη του που ήταν λίγο πιο πέρα να ακούσει.

  Τότε κάτι σκίρτησε μέσα της. Κάτι της θύμιζε αυτή η φωνή.

  Έτρεξαν τότε στον άρχοντα και του είπαν την ιστορία, κι εκείνος ήρθε μαζί με τη σύζυγό του περίεργοι να ακούσουν.

  Όταν λοιπόν έπαιξε ξανά το βιολί και ακούστηκαν οι φωνές, ο άρχοντας και η γυναίκα του με μια φωνή είπαν ότι «είναι ο γιος μας».

  Έσκαψαν τότε πλάι στο κυπαρίσσι, και βρήκαν το παλικάρι.

  Έκλαψαν πολύ, γιατί πάντα είχαν μια ελπίδα να το δουν να ξαναγυρίζει, πιστεύοντας την υπηρέτρια που τους είχε πει ότι τον απήγαγαν.

  Η κόρη του μουσικού βλέποντας τον αγαπημένο της νεκρό μέσα στο χώμα δεν άντεξε, έπεσε μέσα, τον αγκάλιασε, και ξεψύχησε  πάνω του.

  Απαρηγόρητοι όλοι, έθαψαν στο ίδιο σημείο και την κοπέλα, και φύτεψαν άλλο ένα κυπαρίσσι πλάι στο άλλο προς τιμή της να τη θυμίζει.

  Με τον καιρό τα κυπαρίσσια μεγάλωσαν, και τότε συνέβη κάτι παράξενο.

  Ενώθηκαν μεταξύ τους οι κορμοί, και έγινε ένα μεγάλο κυπαρίσσι σαν ομπρέλα, που κάτω από τον ίσκιο του κάθιζαν οι περαστικοί διαβάτες να ξεκουραστούν.                 

 Μάλιστα όταν ακόμα δεν είχαν ενωθεί καλά, ένα μελίσσι πήγε και έκανε τη φωλιά του στη σχισμή που υπήρχε πριν κλείσει.

  Ακόμα και σήμερα όταν παρατηρήσετε καλά τον κορμό, μπορείτε να δείτε τη σχισμή που φαίνεται λίγο στα ανατολικά, και δηλώνει ότι ήταν δύο διαφορετικά κυπαρίσσια.

   Ότι δεν κατάφεραν να κάνουν στη ζωή οι δύο νέοι, το έκαναν μετά το θάνατό τους. Ενώθηκαν για πάντα, και το κυπαρίσσι είναι η απόδειξη για να το θυμίζει σε όλους.

 Πάντα τα μεγάλα και εντυπωσιακά πράγματα, τα συντροφεύουν οι θρύλοι της λαϊκής παράδοσης, πλέκοντας τις περισσότερες φορές γύρω τους, ολόκληρο μανδύα από αυτούς, όπως έγινε και με το κυπαρίσσι του Μιχαήλη,  ένα ζωντανό μνημείο της φύσης, που δεν μπορείς να το προσπεράσεις χωρίς να μη σταματήσεις και  να το θαυμάσεις.      Κρητικός Σαράντης